Naschrift

Allerbeste mensen,

Intussen na een voorspoedige reis weer terug in ons toch wel koude kikkerlandje. Een terugblik van wat ons in Colombia opviel en meestentijds in de eerdere verslagen nogal eens naar voren kwam:
- Het straatbeeld met altijd geluid van schreeuwende en opdringerige verkopers van allerlei dingen en de schrijnende tegenstelling tussen arm en rijk . Rijken die het centrum het liefst mijden en met gelijken – je ziet het vaak ook al aan de minder donkere huidskleur – graag overdekte winkelcentra bezoeken. En de vele zwervers die het maar moeten uitzoeken. In Santa Marta lag iemand ’s morgens vroeg op straat te slapen. Passerende mensen waren nog wel bereid de man aan benen en armen op te tillen om op de stoep te leggen alvorens ze hun tocht vervolgden. In dezelfde stad legden we (m.n. Remco) contacten met een meisje van een jaar of 20 die elke morgen omstreeks 7.30 uur als we ontbeten aan een tafeltje voor het restaurant belminuten ging verkopen. Ze vertelde dat ze dit deed voor haar zusje om haar te laten doorleren.
- Ook het straatbeeld met toeterende auto’s, de talloze spotgoedkope gele taxi’s die altijd voorrang menen te hebben, de jaren 60 autobussen, de massa’s afval (wat een enorme troep, iedereen mikt maar weg), stof.
- Het leven is er goedkoop en zal het voorlopig nog wel blijven. Colombia heeft wel een
groei economie: 8% per jaar). We zagen in Santa Marta de meest afzichtelijke hoogbouw verrijzen. Ook in toeristische gebieden fronsten we onze wenkbrauwen nogal eens. Vergunningen zijn kennelijk niet nodig…
- Het urenlang met de bus reizen gaf een prachtig beeld van de omgeving en het land. De huizen(bouw), wijze van leven, arbeid, gewoontes, etc. We zagen per stad, dorp of wijk de mate van welvaart (veranderen). Remco vertelde dat in zijn jaren van bagpacken door Midden- en Zuid Amerika hij soms reizen maakte per bus van 2x of 8 á 10 uur. Dan bespaarde hij bovendien ook nog op de overnachting als hij de tochten ’s nachts plande….
- De vriendelijke en hartelijke bevolking die trots zijn op hun land. En de aardige agenten die overal in groten getale te vinden zijn. In tegenstelling tot bijv. buurland Venezuela zijn zij niet corrupt, maar altijd bereid om je vriendelijk te benaderen en daarmee hun land een goede naam te geven.
- Veiligheid blijft een moeilijk thema. Er wordt enorm geïnvesteerd in het leger en de politie. Neiva waar Remco met Yuli woont is een grensgebied als het over veiligheid gaat. Er zijn veel maatregelen zoals wachtposten langs de kant van de weg, wegversperringen bij de ontsluiting van de steden om de veiligheid te waarborgen. Zijn er problemen (ontvoeringen) dan kan de omgeving hermetisch worden afgesloten. Op de eerste zaterdag maakten we een autorit met Remco’s zwager in een gebied waar je 5 tot 10 jaar geleden niet zonder gevaar kon komen. De bevolking is de overheid daar erg erkentelijk voor en voelt zich daardoor een stuk prettiger. Dit is ten koste gegaan van de sympathie voor de Farc die zich teveel tegen de eigen bevolking is gaan richten
- Onveilig voelden we ons in het centrum van Barranquilla. Informeer vooraf waar je wel en niet naar toe kan gaan in zo’n stad. Hotelpersoneel en politie zijn bereidwillig.
- En als je dus Spaans beheerst gaan deuren voor je open. De bus van Santa Marta naar Barranquilla was uitgevallen, maar niemand stelt je op de hoogte als je niet informeert. Eis dan een bus van een andere maatschappij, want anders kun je een paar uur wachten. En je redt het niet met Engels.
- In Bogota we op 1 mei werden we geconfronteerd met traangas en waterkanonnen. Veel anarchisten waren te herkennen aan hun vlaggen. Geweld is te verafschuwen. Anderzijds zijn de verhoudingen complex met ruwweg aan de ene kant sympathisanten van de Farc en anderzijds de belangen van de grootgrondbezitters.
- De werken van de kunstschilder Botero gaven gemengde gevoelens. Is het kunst of een maniertje? Zie zijn werk op google en waardeer het zelf maar.
- In Bogota vonden we nog een speciale lekkernij die we naar huis meenamen: gefrituurde mieren.

Kees, Anneke
Remco, Yuli